به گزارش روز سه شنبه خبرنگار ایرنا با نمایش این فیلم در چهارمین روز از جشنواره سی ام فیلم فجر، تنورجشنواره گرم شد ونمایندگان رسانه های گروهی به روزهای بعدی امیدوار شدند.

این فیلم كه به شكل غیرمستقیم در گونه دفاع مقدس جای می گیرد بخش عمده ای از جذابیت های خویش را از سوژه درخشانش گرفته است.فیلم درباره دو زن مسن(احترام و فروغ) است كه دوست و همسایه قدیمی هستند و هریك از آنها پسری مفقودالاثر از جنگ تحمیلی دارند.

تا به امروز تعداد فیلم هایی كه به این موضوع پرداخته اند از عدد انگشتان دست فراتر نرفته اند اما تقریبا همگی آنها از آثار مهم و جذاب سینمای ایران به حساب می آیند.از 'هیوا'ی ملاقلی پور گرفته تا 'فرزند خاك' باشه آهنگر. چرا كه خود سوژه جا برای كار بسیار دارد و سال های سال می تواند منبعی غنی برای سینمای ایران باشد.

حال اسعدیان درامی زنانه را در دل این موضوع جای داده و قهرمان های دوست داشتنی و به شدت واقعی اش را عامل پیش برنده داستان قرار داده است.شخصیت هایی به شدت باورپذیر و شناسنامه دار كه برای مخاطب ناآشنا نبوده و كاملا سمپات عمل می كنند.

در واقع برگ برنده اسعدیان در بوسیدن روی ماه، این دو بوده اند كه در صورت درنیامدن كلیت اثر را با شكستی سنگین مواجه می كردند كه خوشبختانه این اتفاق رخ نداده است.احترام سادات به عنوان مركز ثقل فیلم فوق العاده از كار درآمده و مولفه های كلیدی مربوط به شخصیت پردازی در آن لحاظ شده است.

شخصیتی با مهربانی و گذشت بسیار كه كمتر علاقه ای به نمایش بیرونی آن دارد و به مانند بسیاری از زنان قدیمی لایه ای بسیار نازك از بداخلاقی را روی مهربانی هایش كشیده است.نمونه شاخص آن را می توان در برخوردهایش با نوه دختری اش مشاهده كرد كه آمیزه ای از چند رفتار متفاوت است.

نكات ظریف به كار رفته در شخصیت احترام نه زیاد است به حدی كه مخاطب را خسته كند و نه آنقدر اندك كه شخصیت را از نفس بیندازد بلكه كاملا به اندازه و استاندارد است.

رفتار مهربانانه او با بقال قدیمی محل نیز بخشی دیگر از پازل این شخصیت را تكمیل كرده و به تنهایی هایش عمق بیشتری بخشیده است.

در سوی دیگر، فروغ قرار دارد كه پسرش به مانند پسر احترام مفقود الاثر شده و چشم انتظار بازگشت پیكر فرزندش است.

اسعدیان برای آنكه قهرمان های فیلمش یك شكل و یكنواخت نشوند به فروغ گرمای بیشتری بخشیده و وجوه بیرونی اش را پررنگ تر كرده است.

برون گرا بودن فروغ و ارتباط صمیمانه ترش با نوه احترام،همگی شخصیتی دوست داشتنی را شكل داده كه جلوی یكنواختی قصه را گرفته و طنز شیرینی را بدان می افزاید.برای مثال به صحنه شیر برنج خوردن فروغ و غرزدن هایش نگاه كنید.

همایون اسعدیان به عنوان فیلمنامه نویس در هر سه پرده فیلمنامه نقاط عطف را سرجای خود قرار داده و لحظات عاطفی درخشانی را شكل داده است كه در اجرا نیز فوق العاده از كار درآمده است.برای مثال می توان از صحنه رفتن فروغ به داخل سالن قرار گرفتن تابوت شهدا اشاره كرد كه در آن از احترام مرتب بودن سر و وضعش را می پرسد.همین صحنه به شدت تاثیرگذار هنگام رفتن احترام به سالن شهدا به شكلی دیگر تكرار می شود.

وی در برگزیدن دو بازیگر نقش اصلی اش(شیرین یزدان بخش و رابعه مدنی)نیز عالی عمل كرده و بخش مهمی از موفقیت فیلمش را بر این اساس رقم زده است.اولی كه بازی غافلگیر كننده اش را در 'لطفا مزاحم نشوید' از یاد نبرده ایم، احترام سادات را به نمادی از ایثار و مقاومت تبدیل كرده كه در آخرهمچون شمعی كه به آخر رسیده با آرامشی غریب رخت از این جهان می بندد.

یزدان بخش با درك درستی كه از نقش داشته ریزه كاری های موجود در نقش را به تصویر كشیده كه در این میان همبازی اش نیز نقش مهمی در كیفیت نقش آفرینی اش داشته است. مدنی هم كه بازی خوبش را در مجموعه 'وضعیت سفید' نیز شاهد بوده ایم، شخصیت برون گرا و دوست داشتنی فروغ را جان بخشیده و با تكیه بر زبان بدن به بهترین شكل از عهده انجامش برآمده است.

همایون اسعدیان پس از فیلم 'طلا و مس' این بار به سراغ شهدای سرفراز جنگ تحمیلی رفته و بدون حضور فیزیكی شان عظمت روح آنان را به تصویر كشیده و روی صبر و از خودگذشتگی مادرانشان تاكید ورزیده است كه باید به احترامشان كلاه از سر برداشت.

فراهنگ**‌م.ج**9173**1588